ครั้งแรกที่ฉันเข้าร่วมมันเป็นตอนเย็นที่หนาวมาก มันแปลกเพราะเพื่อนบ้านส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าฉันเล่นไวโอลิน! เมื่อฉันเริ่มเล่น ฉันรู้สึกค่อนข้างอาย แต่หลังจากผ่านไปสองสามนาที ฉันเห็นผู้คนมีความสุขและยิ้มได้ หลังจากที่ฉันเล่นจบ พวกเขาก็ปรบมือ ตะโกน และเรียกร้องมากขึ้น! ฉันเล่นต่อไปและพวกเขาต้องการมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงบอกพวกเขาว่าถ้าคุณต้องการให้เล่นอีกครั้งในวันพรุ่งนี้เวลาเดิม นั่นคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็ได้เล่นเพลงดังจากประเทศต่างๆ มากมาย เช่น เพลงจากภาพยนตร์
เรื่อง Gardel และ “Imagine” โดย John Lennon แม้ว่าเสียงอะคูสติกบนระเบียงจะไม่ค่อยดีนัก แต่เสียงเพลงก็ดึงผู้คนให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นในช่วงเวลาแห่งความโดดเดี่ยวนี้ ไม่ใช่การรักษาโรค
แต่อาจเป็นการรักษาใจของเราฉันคิดว่าในช่วงเวลาเช่นนี้ ศิลปะทั้งหมดมีความสำคัญมาก ตอนนี้ เราต้องเอาชีวิตรอด แต่การอยู่รอดไม่ใช่การมีชีวิตอยู่ ความงามของศิลปะทำให้เราเป็นหนึ่งเดียวกัน และเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าเราที่นี่ในอาคารของฉัน ทุกครั้งที่ฉันเล่น แม้ว่าเราจะห่างกัน แต่เราก็รู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น รู้สึกเหมือนเราเป็นทีมก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน และนั่นคือพลังของดนตรี และเมื่อฉันเล่น ฉันเป็นเพื่อนกับคนที่อยู่คนเดียว โดยเฉพาะคนที่มีอายุมากกว่า
เรายังไม่รู้ว่าเมื่อไรทั้งเมืองและประเทศจะเปิดอีกครั้ง แต่ฉันหวังว่าทุกๆ วันทุกอย่างจะดีขึ้น
และผู้คนจะไม่ยอมแพ้ จนกว่าจะถึงเวลานั้น ผมจะเล่นให้พวกเขาต่อไป”แรงงานผู้ลี้ภัยมักถูกเลื่อนไม่ให้เข้าร่วมแรงงานในยุโรปแม้ว่าจะมีความเชี่ยวชาญก็ตาม เนื่องจากวุฒิบัตรและใบรับรองที่ได้รับในประเทศบ้านเกิดของพวกเขาไม่ได้รับการยอมรับ แต่โครงการที่เพิ่งนำมาใช้เมื่อเร็วๆ นี้
เพื่อให้การยอมรับคุณสมบัติของพวกเขาเป็นไปอย่างรวดเร็ว ทำให้บริการด้านสุขภาพที่มีการควบคุมอย่างเข้มงวดสามารถใช้ประโยชน์จากทักษะของพวกเขาได้ง่ายขึ้น
ยาซิน แพทย์จากโซมาเลีย และโมฮาเหม็ด แพทย์จากลิเบีย ทั้งคู่หนีความรุนแรงในประเทศบ้านเกิดและตอนนี้อยู่ในฝรั่งเศส โดยทำงานร่วมกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพคน อื่นๆ ในการต่อสู้กับโควิด-19 ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับประสบการณ์ของ Mohamed และการเดินทางที่สร้างแรงบันดาลใจของ Yasin จากการนอนหลับอย่างยากลำบากในปารีส ไปจนถึงการก่อตั้ง NGO ที่นี่
